10 - Nie lubię, kiedy się kłócimy.

Witojcie! :D Jestem z 10 rozdziałem. :3

Ogłoszenia parafialne:

-Pytania do postaci, do mnie? Tutaj: http://ask.fm/Caliope14

-Jeszcze tylko epilog i koniec. :>

-Na dole bloga pojawiła się ankieta, już dawno co mam pisać po skończeniu. Nowe opowiadanie o Larry'm, czy może 2 sezon tego opowiadania? Głosujcie w ankiecie!

Enjoy!

___________________________________

 Bill, Johannah i Anne świetnie przyjęli wiadomość o zaręczynach ich dzieci. Ale był jeden problem. Matka Harry’ego nie wiedziała o Nissilum. Trzeba było jej o tym powiedzieć. Ale czy uwierzy?

-Bo chodzi o to, Anne, że… ja jestem… - Louis głośno wypuścił powietrze z ust. –Jestem z innego świata.

-Jak to z innego świata? O czym Ty, mówisz Louis? – zaśmiała się gorączkowo Anne.

-Pochodzę z Nissilum, świata nieśmiertelnych. Jestem księciem, a moi rodzicie władają tym światem. Jestem anioło-wilkołakiem. – wytłumaczył. Starał się, aby jego ton głosu był w miarę spokojny, ale cały drżał. Anne zatkało. Uwierzyła?

-Mamo? – odezwał się cicho Harry, wpatrując w zamyśloną i całkowicie oszołomioną matkę.

-Wszystko okeej. – odezwała się jak najbardziej spokojnie. –Będę mogła odwiedzić to miejsce? – zapytała.

-Oczywiście. – odparł Lou. –Moi rodzicie bardzo chcą Cię poznać. – uśmiechnął się przenikliwe.

-Harry… - zaczęła Anne, wpatrując się w swojego jedynego syna. –Twój ojciec stamtąd pochodził. Był Aniołem.

Nastolatek zamarł. Jego ojciec nieśmiertelny? Nieśmiertelny Anioł z Nissilum?

-Jak to? – zdziwił się.

-Poznałam Twojego ojca na studiach. W końcu powiedział mi prawdę i zaprowadził do Nissilum. To piękne miejsce. Ty też tam już byłeś, prawda?

-Tak, mamo.

-Więc sam wiesz o czym mówię. Spędziliśmy tam namiętną noc, stąd wziąłeś się Ty… - mówiła. –Rano, kiedy się obudziłam byłam już w domu, we własnym łóżku, jak się później okazało, w ciąży. Już nigdy więcej nie spotkałam Twojego ojca.

-Dlaczego mi nie powiedziałaś? – zapytał z lekkim wyrzutem.

-Nie uwierzyłbyś mi. – westchnęła. Harry jej przytaknął po chwili zastanowienia. –Więc… Kiedy się tam udamy?

-Możemy nawet teraz. – odpowiedział Lou.

-Świetnie. – uśmiechnęła się delikatnie i wstała od stołu, kierując się do sypialni w celu przygotowania się.

-Wiedziałeś o tym? – szepnął Harry do swojego narzeczonego.

-Nie miałem bladego pojęcia. – odpowiedział również szeptem.

*Parę godzin później, Nissilum*

-Synu… - westchnął Eric.

-Tato… - sapnął Harry ze łzami w oczach. Gwałtownie rzucił się na szyję swojego ojca. Tak bardzo mu tego brakowało. Po chwili się od niego odsunął.

-Tato, poznaj Louis’ego. Mojego… - zaciął się na chwilę, spoglądając na chłopaka obok siebie. Chwycił go pewnie za rękę. –Mojego narzeczonego. – odparł z dumą. Eric zamrugał nerwowo, ale uśmiechnął się szczerze.

-Znamy się. – odezwał się Lou. –Eric jest doradcą mojego ojca.

-Zgadzam się. – uśmiechnął się przenikliwe ojciec Harry’ego.

*Miesiąc później*

 Przygotowania do ślubu Larry’ego – jak ich fortunnie nazwała wiedźma Cassie - ruszyły pełną parą. Anne i Eric zeszli się, a Bill z Johannah pogodzili się z faktem, iż ich jedyny syn jest homoseksualistą. Za dwa miesiące mieli stanąć w Nissilum przed ślubnym kobiercem, oraz połączyć oba światy: śmiertelników i nieśmiertelników.

*Miesiąc później*

 -Stresuję się, Lou. Został jeszcze miesiąc. – wyznał Harry.

-Czym tu się stresować? Wreszcie będziemy formalnie małżeństwem. Nie cieszysz się? – wypowiedział Louis.

-Oczywiście, że się cieszę, tylko… - zaciął się. –Nie wiem jak to będzie…

-Nie rozumiem. – zmarszczył brwi w niezrozumieniu.

-Ja też nie. – Hazz uśmiechnął się niepewnie.

-Wszystko będzie dobrze, kochanie. – szepnął.

-Wiem. – zapewnił go. –Wiem to…

-Hazz… - zaczął Lou. –Kocham Cię, to po pierwsze… - tutaj Harry uśmiechnął się szeroko w zrozumieniu. –A po drugie… Nie ma się czym zamartwiać, albo denerwować!

*Retrospekcja*

 Jak każda para – mieli swoje gorsze dni, kiedy się kłócili. I taki był właśnie ten. Jeden drugiemu starał się jak najbardziej uprzykrzyć dzień. Louis wybrał się na zakupy z kumplem – Liam’em, którego poznał całkiem niedawno, a Harry – z Perrie.

 Louis przymierzając brązowe rurki i czarny t-shir z nadrukiem wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze. Postanowił zrobić krok do tyłu, ale zapomniał, że stoi za nim stołek i potknął się.

 W ostatniej chwili poczuł jak czyjeś ręce go obejmują. Zaskoczony zamknął oczy, nie chcąc patrzeć na swojego wybawiciela, gdyż wstyd, że był facetem i się potknął obezwładnił go całkowicie.

-Wiem, że to przyjemność wpadać na kogoś takiego jak ja, ale jestem tylko człowiekiem. – zapewnił znajomy głos. Louis natychmiast otworzył oczy, i pożałował, ze jest niewidomy.

-Puść mnie. – rozkazał, czując dłonie chłopaka na plecach.

-Jesteś pewien? – drażnił się z nim. –Mogę puścić, ale spadniesz na podłogę.

Zazgrzytał zębami, wiedział, że ma rację, ale godność nie pozwalała mu się poddać.

-Więc postaw mnie. – wycedził, szarpiąc się, ale z każdą kolejną próbą miał wrażenie, że zapada się coraz głębiej. Poddał się. –Harry, odwal się!

-Ochochocho. – zniżył głos, mocniej zaciskając dłonie na tali chłopaka. Wiedział, że nie sprawia mu to przyjemności, więc miał okazję, aby uprzykrzyć dzień brunetowi. –To tak dziękujesz swojemu bohaterowi?

-Bohaterowi? Chyba żartujesz. – prychnął. –Puść mnie!

-Puszczę, jak podziękujesz. – oznajmił chytrze.

-Nie.

-To nie puszczę.

-Styles! – krzyknął, zwracając na siebie uwagę sprzedawczyni, która stała niedaleko i wpatrywała się w nich z dziwnym wyrazem twarzy. –To boli. – skłamał, aby skruszyć jego serce.

-Podziękuj…

-Dobra. – poddał się. –Dziękuję.

-Lepiej. – zauważył z kpiną. –Było tak trzeba od razu.

 Tak, jak obiecał, postawił go na nogi, i dopiero wtedy zwrócił uwagę, co ma na sobie Louis. Otworzył usta, aby rzucić ciętą ripostę, ale się powstrzymał, gdyż wszystkie natychmiast uciekły mu z głowy. Zamiast tego wpatrywał się w bruneta jak w obrazek. Obcisłe rurki, które idealnie podkreślały jego zgrabne nogi i tak samo obcisła koszulka, zwaliły do z nóg. Przez chwilę chciał się zbliżyć i dotknął jego nagiego ciała, poczuć jego bliskość po raz kolejny.

-Co się gapisz? – żachnął się. –Nigdy nie widziałeś chłopaka w spodniach i koszulce?

-Widziałem. – szepnął. –Ale nie takiego przystojnego.

-Co?

-Nic. – skapitulował, otrząsając się. O nie! Nie dam się tym razem! Krzyknął w myślach, zaciskając dłonie w pięści. –Powinieneś się cieszyć, że przechodziłem obok i uratowałem Ci tyłek. – dodał wrednym tonem.

-Tak i może jeszcze mam zacząć klaskać? – spytał z sarkazmem. Zazwyczaj nie był taki wredny, ale jak głosi powiedzenie śmiertelników: Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie.

-Przydałoby się. – rzucił, odwracając się i odszedł.

  -I jak tam w muzeum?- zapytał Louis, wchodząc do pokoju, jak zawsze nie pukając.

-Mógłbyś chociaż raz zapukać?- poprosił słabym głosem. Nie chciał się kłócić, nie miał na to siły, ani chęci.

-Kiedyś na pewno… - wzruszył ramionami, siadając na łóżku chłopaka, jakby był u siebie. -Zapytałem o coś...

-A od kiedy interesuje Cię moje zdanie?- zapytał kpiąco. -Fajnie było… - dodał widząc błysk w oczach bruneta, które tylko czekały na sytuację, w której mogą rozpocząć bitwę.

-Aha… - westchnął, kładąc się na łóżku.

-Hey, hey! – krzyknął, wstając z krzesła. -Złaś z mojego łóżka! - rozkazał, podchodząc do krawędzi materaca.

-Nie chcę mi się... wygodne masz te łóżko...

-Wiem, już raz do niego wlazłeś bez pozwolenia. - zauważył, przypominając sobie noc, kiedy spał i się obudził, bo chłopak pomylił pokoje.

-Tak tylko, że wtedy nie byłem w pełni świadomy tego, co robię... – odparł, wzruszając ramionami.

-A co teraz jesteś? - zapytał pobłażliwym głosem, kręcąc głową.

-Tak. - skwitował, zdecydowany. Harry już chciał coś powiedzieć, kiedy Lou w ułamku sekundy poruszył się i pociągnął go za rękę. Nie spodziewając się takiego zagrania, zachwiał się i wylądował na chłopaku.

-Co Ty... - zaczął, chcąc się wyrwać, ale brunet był szybszy. Chwycił go za nadgarstki i przewrócił tak, że teraz On leżał na Nim.

-Tak powinno wyglądać nasze pierwsze spotkanie i pierwsze spanie ze sobą... oczywiście, bez żadnych podtekstów. - dodał szybko, widząc, że już chce coś powiedzieć.

-Super… - westchnął, czując nacisk ciężaru ciała Tomlinson’a, na swoim ciele.- Możesz już mnie puścić i ze mnie zejść?

-Zastanowię się...

-To poczekam. - zauważył z uśmiechem. -Ty myśleć nie umiesz... – rzucił.

-Ja? - oburzył się, przybliżając swoją twarz tak, że dotknęli się nosami. - Ja cały czas myślę, tylko wiesz...

-Czasem Ci się nie chcę? - wtrącił, poruszając się, gdyż już nie mógł wytrzymać takiej pozycji. - Złaś ze mnie, ciężki jesteś...

-No nie! - potrząsnął głową, patrząc w jego oczy. - Nie dość, że mnie obrażasz, że nie myślę to jeszcze, że gruby jestem!? Wiesz, dziewczyny nie narzekają na moją wagę.

-Bo może przy Tobie nie myślą... - jęknął, próbując odwrócić głowę w inną stronę. Nie mógł wciąż patrzeć w oczy Louis’ego, bo sam by przestał irracjonalnie myśleć. Zapach perfum chłopaka, już dawno go otumanił. Nie mógł pozwolić, aby całkowicie się wyłączył.

-Możliwe... choć Ty do nich nie należysz...

-To dobrze, że tak myślisz... – rzucił. -Zejdź ze mnie i z mojego łóżka… - poprosił cicho, wiedząc, że i tak go nie posłucha. No i miał kolejny raz rację. Tommo słysząc prośbę, puścił jego dłonie, aby się o nie oprzeć. -No i na co się gapisz?- zapytał sfrustrowany.

-Na Ciebie. – odpowiedział, wzruszając ramionami. -Ładnie się rumienisz...

-Nie wierzę! – krzyknął - Sam Louis Tomlinson powiedział mi komplement! Muszę to gdzieś zapisać normalnie...

-To zapisz również to… - szepnął, przybliżając swoje usta do ust Loczka, całując je. Brakowało mu tego, przez cały dzień kłótni i dogryzania sobie wzajemnie.

*Koniec retrospekcji*

-Nie lubię, kiedy się kłócimy… - powiedział Louis, wpatrując się w zielone tęczówki swojego narzeczonego.

-Ja też nie. – stwierdził, siadając obok chłopaka, na łóżku. Przybliżył swoją twarz do jego policzka i musnął go. Lou odwrócił głowę w jego stronę i pocałował delikatnie usta. Harry przymknął oczy, oddając pieszczotę.