05 - Nie było Cię.

A więc oto jestem z rozdziałem piątym. :3 Mam nadzieję, że się spodoba.

Pytania do postaci, do mnie? KLIK.

A, tak. Powstała naprawdę zawalista zapowiedź opowiadania autorstwa @artistic_story :

http://www.youtube.com/watch?v=CH4O4iNVJAE&feature=youtu.be

Enjoy!
+Żebram o komentarze. :> huehuehue.

____________________

{ muzyka 1 }

*Oczami Harry’ego*

 Bez Niego dni są takie puste. Z resztą nie tylko dni. Bo noce również. W końcu ojciec zakazał mu kontaktować się ze mną w jakikolwiek sposób. Przestałem chodzić do szkoły. Nie widzę sensu w tym, aby się dalej kształcić. Aby w ogóle dalej żyć. Skoro nie mogę być z moim ukochanym, nie chcę żyć. Niestety brak mi odwagi na to, aby zakończyć swój marny teraz żywot. Nie widziałem się z nim tydzień, a już dostaję pierdolca. Ten tydzień to najkoszmarniejsze siedem dni mojego życia. Mama i Perrie się o mnie martwią. Całe dnie przesiaduję w pokoju i mam na wszystko jednym słowem wyrąbane. Pers wysyła mi dziesiątki sms’ów na minutę. Nie odpisałem na żaden. Mama puka do mojego pokoju praktycznie co piętnaście minut z pytaniem, czy wszystko w porządku, czy otworzę drzwi, tudzież czy jestem głodny. Nie, mamo nic nie jest w porządku. Nie, nie otworzę Ci drzwi. Chcę być sam. Nie, nie jestem głodny.

*Oczami narratora w Nissilum, parę tygodni później*

 -Ojcze, błagam Cię! – Louis krzyknął błagająco do swojego ojca kolejny raz z rzędu. –Ja muszę się z nim zobaczyć.

-Louis! Przestań! – wrzasnął rozzłoszczony Bill.

-Nie, ojcze! Albo pozwolisz mi się z Nim spotykać, albo ja opuszczam Nissilum. – powiedział na poważnie.

-Kochanie, zwariowałeś?! – krzyknęła przerażona Jay. –Pozwól im się spotykać! – krzyknęła do Billa.

-Zamilcz, Johannah! – krzyknął na swoją żonę.

-Współkochać przyszedłem, nie współnienawidzić!*  – dalej się wykłócał.

-Jeśli chcesz kochać, kochaj ich na Zachodzie, u mnie nie będzie przewodzić kobieta!** – wrzasnął król.

-A więc do widzenia, ojcze. – powiedział spokojnie i wyszedł z jadalni oraz domu. Kierował się na Wschód. Przy bramie wyjściowej Nissilum spotkał Zayn’a.

-Cześć stary! – krzyknął do niego, przybijając żółwika.

-Cześć. – mruknął krótko Louis.

-Co się stało? – od razu zapytał.

-Ojciec nie pozwolił mi się spotykać z Harry’m, a więc opuszczam Nissilum. – wytłumaczył. –I nazwał mnie kobietą. – prychnął cicho.

-Jest okrutny. – rzekł.

-Wiemy to nie od dzisiaj… - westchnął. -Do zobaczenia, Zayn. – uściskali się.

-Do zobaczenia, Lou. – uśmiechnął się pocieszająco, co Louis odwzajemnił.

 Chłopak siedział na skałce i zastanawiał się, co ma zrobić. Nie może wrócić do Nissilum. Nie może pokazać, że jest słaby. Ale też nie wie jak wrócić do Harry’ego. Zawsze Niall mu przy tym pomagał.

-Właśnie! Gdzie jest Niall?! – krzyknął.

-Tu jestem! – zaśmiał się jego kolega, wskakując mu na barana. Louis zachwiał się i upadli na trawę.

-Niaaaall. – jęknął Louis, masując bolące miejsca. –Musisz mi pomóc.

-W czym? – zapytał blondyn.

-Dostać się do Harry’ego. – stwierdził.

-Z tego co wiem to ojciec zabronił Ci się z nim widywać. – zauważył.

-Odszedłem z Nissilum. Jeśli nie mogę być z Harry’m, nie będę tam mieszkać. – powiedział. –I Ty masz mi pomóc się tam dostać.

-Skąd taka pewność, że Ci pomogę? – zapytał retorycznie, zakładając ręce na piersi.

-Bo jesteś moim przyjacielem. – oznajmił, także zakładając ręce na pierś.

-Ohh… - westchnął zdecydowanie Niall. –Okej.

-Dzięki, jesteś najlepszy. – uśmiechnął się do niego przyjacielsko, co odwzajemnił.

-To… do zobaczenia? – zapytał.

-Do zobaczenia. – uśmiechnął się ponownie.

-Zamknij oczy… - zaczął. –Pamiętasz co masz robić.

Po chwili Louis znalazł się w lesie. To zdecydowanie nie był sen Harry’ego. To był jego świat.

 Chłopak z kręconymi włosami właśnie pakował swoje rzeczy do walizki, którą wyrzucił za balkon, a sam skoczył. Kierował się na przystanek i wyjechał z Holmes Chapel.

{ muzyka 2 }

 Louis zapukał do drzwi domu Harry’ego. Dobrze, że zapamiętał ulicę. Drzwi otworzyła mu niewysoka brunetka w średnim wieku.

-Emm… Dzień Dobry. Pani musi być mamą Harry’ego. – przywitał się.

-Dzień Dobry. Tak, jestem Anne. A Ty pewnie jesteś Louis? – uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, co odwzajemnił. Zdziwił się lekko, skąd mama Harry’ego wiedziała o nim?

-Harry wspominał o mnie? – zapytał.

-Tak. Przyszedłeś do Niego?

-Umm… Tak. – przytaknął.

-Proszę, wejdź. – odsunęła się od wejścia, robią przejście chłopakowi.

-Dziękuję. – uśmiechnął się niepewnie. –Gdzie jest Harry?

-Chodź, zaprowadzę Cię do niego. – powiedziała, wskazując schody. Louis podążył za nią. –Od tygodnia nie wychodzi z domu. Nie wiem, co się z nim dzieje. – kobieta westchnęła.

-Chyba wiem o co chodzi. – uśmiechnął się przenikliwie. –Porozmawiam z nim.

-Dziękuję Ci Louis. – odpowiedziała. Zapukała do drzwi. –Kochanie, Louis do Ciebie!

Nie dostali odpowiedzi. Kobieta zapukała ponownie. To samo. W końcu pociągnęła za klamkę. Drzwi okazały się otwarte. Weszli do środka, ale nikogo tam nie zastali. –O mój boże! Moje dziecko! – krzyknęła przerażona kobieta. –Gdzie on jest?! – rozpłakała się. Jeszcze godzinę temu tutaj był.

-Proszę się uspokoić. Znajdę Harry’ego. Nawet jeśli miałbym pojechać za nim na drugi koniec świata. – Louis zapewnił Anne.

-Dobrze. Dziękuję Ci, Lou. – uścisnęła go.

-Cała przyjemność po mojej stronie. – odpowiedział i od razu rzucił się w stronę drzwi wyjściowych. Przy wejściu wpadł na jakąś blondynkę.

-Umm… Przepraszam. – wydukał Louis.

-Ty musisz być Louis! Ja jestem Perrie, przyjaciółka Harry’ego. – wyciągnęła w jego stronę szczupłą dłoń.

-Czeeeść. – przywitał się, ściskając jej drobną dłoń.

-Harry o Tobie dużo wspominał. – uśmiechnęła się. Jakby czytała mu w myślach. Lou odwzajemnił uśmiech.

-Hazz zniknął. Nie wiesz gdzie może być? – przestraszona blondynka przyłożyła dłoń do usta.

-Chyba wiem gdzie jest. – odpowiedziała. –Mógł pojechać do Londynu. Wspominał, że kiedyś jego matka wynajęła tam mieszkanie.

-Dzięki wielkie. – odpowiedział Louis i pobiegł na najbliższy przystanek. Perrie ruszyła za nim.

-Gdzie chcesz jechać? – zapytała.

-Jak to gdzie? Do Londynu! – krzyknął. Za chwilę zorientował się, że nie wie jak ma się tam dostać. –Umm… Tylko jak ja mam się tam dostać? – zapytał.

-Chodź, mam samochód. Pojedziemy. – oznajmiła. Lou wziął dziewczynę pod rękę i ruszyli w stronę jej domu.

 -Więc, masz może adres tego mieszkania? – zapytał Lou. Byli już w Londynie.

-Tak, tutaj. – pokazała na adres w swojej komórce.

-Świetnie. – Lou zaklaskał w dłonie.

 Po niecałej godzinie stali już po mieszkaniem nr. 3.

-Dziękuję Ci Perrie. – uśmiechnął się do niej.

-Nie ma za co. On Cię kocha, naprawdę. – uśmiechnęła się.

-Wiem to. – westchnął.

-Dobrze, to ja Cię zostawiam. – puściła mu oczko.

-Co? Jak to?! – krzyknął za nią, ale ona mu pomachała tylko i już jej nie było. Louis wziął głęboki oddech i zapukał. Nikt nie otworzył, więc zapukał drugi raz. Usłyszał zachrypnięty głos Harry’ego.

-Już idę!

 Drzwi otworzyły się a przed Louis’em stanął wysoki chłopak, którego niezmiernie kochał. Harry zesztywniał i wpatrywał się w niego wielkimi oczami. Louis uśmiechnął się do niego delikatnie.

-C-co Ty tu robisz? – zapytał zdziwiony, ale wcale nie wyglądał na zadowolonego.

-Jeśli nie mogę być z Tobą… Odszedłem z Nissilum z nadzieją, że przyjmiesz mnie do siebie. – odpowiedział. Harry zamrugał.

-Przepraszam Loueh, ale specjalnie się tutaj przeprowadziłem. Chcę zacząć życie od nowa. – powiedział, spuszczając głowę.

-Harry, kocham Cię. – oznajmił zawiedziony

-Ale mnie zostawiłeś. Nie chciałeś się sprzeciwić ojcu wtedy…

-Ale zrobiłem to teraz. – przerwał mu.

-Chyba trochę za późno. – zauważył.

-Przepraszam Cię. – wydukał.

-Co mi po Twoich przeprosinach, huh? – wydyszał. –Nie było Cię Louis miesiąc! Nie było Cię pieprzony miesiąc przy mnie! Wiesz, jak ja się czułem?! Słowa tego nie opiszą! - krzyknął na niego.

-Proszę… - jęknął Lou.

-Nie. – powiedział stanowczo Harry.

-Dobrze… Przepraszam, że Cię naszedłem… - wyszeptał i ruszył do wyjścia. Harry jeszcze przez chwilę wpatrywał się w odchodzącego chłopaka, którego kochał nad życie. Wreszcie zamknął drzwi z hukiem i wszedł do niedużego salonu. Rozejrzał się po nim leniwie.

-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! – wrzasnął rozpaczliwie. Do oczu zebrały mu się łzy i upadł na podłogę głośno zanosząc się płaczem.

*Oryginał: „Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.” ~Cytat pochodzi z książki Sofoklesa – „Antygona”.

**Oryginał: „Jeśli chcesz kochać, kochaj ich w Hadesie! U mnie nie będzie przewodzić kobieta!” ~Cytat pochodzi z książki Sofoklesa – „Antygona”.