09 – Na ten moment w czasoprzestrzeni.

Heeeeeeeeeey! Witam Was z 9 rozdziałem! Wohoo! :) A no i przepraszam, że taki krótki.

Przepraszam, że to tak długo trwało, ale brak weny, niestety. Do tego dochodzi nauka. A no i hejty mnie wykańczają, ale jakoś trzeba żyć. :3

Pytania? : ask.fm/Caliope14

Do następnego! Nie wiem kiedy.

KOMENTUJCIE, TO MI DODAJE WENY. :D

___________________________________

 -Masz go wypuścić! W tej chwili! – krzyczał Louis do swojego ojca.

-To dla Twojego dobra, synu. – oznajmił Bill.

-Dobra? Ojcze, jak go kocham! – zakpił.

-Kochasz? Bzdury! Mężczyzna nie może kochać mężczyzny! To jest jak poezja prozą pisana – niemożliwe! – mówił gorliwie.

-A jednak ja go kocham. – powiedział już łagodnie. –Proszę. Pozwól zaistnieć temu uczuciu w naszym świecie. Miłość jest równa. Każdy ma prawo do miłości. Jestem szczęśliwy będąc z Nim. Czemu nie potrafisz tego zaakceptować, tato? – mina króla z zezłoszczonej z każdym wypowiadanym słowem przez Louis’ego łagodniała.

-Jesteś z Nim szczęśliwy? – zapytał ostrożnie.

-Jestem wtedy najszczęśliwszym człowiekiem we Wszechświecie. Ja bez Niego nie potrafię już żyć. Jest moim powietrzem, moją wodą, moim pragnieniem, moim głodem, moim światełkiem w ciemnym tunelu. Moim powodem do życia. Moim powodem do bycia. – mówił Lou. Ojciec ostrożnie zszedł z tronu i podszedł do syna. Ten myśląc, że go uderzy, osłonił się rękami w geście obronnym. Bill chwycił nadgarstki Louis’ego i odsłonił jego twarz.

-Kocham Cię, synu. I chcę żebyś był szczęśliwy. – uśmiechnął się delikatnie, ale szczerze. Objął go mocno ramionami. Louis wtulił się w ciało swojego ojca. Tak bardzo mu tego brakowało.

-Mogę iść do Niego? – zapytał z iskierkami szczęścia w oczach.

-Idź! – uśmiechnął się. Louis popędził do lochów. Z oddali ujrzał burzę ciemnych loków za kratami.

-Harry! Harry! Hazza! – krzyczał z oddali. Chłopak podbiegł do krat. –Mój ojciec się zgodził, abyśmy byli razem. – powiedział, kiedy podbiegł do Niego.

-Tak się cieszę, Louis! – krzyknął uradowany, składając przez kraty delikatny pocałunek na ustach Lou.

-Chodźmy na naszą łąkę. – zagadnął po chwili Louis. Harry uniósł wysoko brew. –Po prostu chodź! – zaśmiał się dźwięcznie i zawołał Zayn’a, który otworzył celę. Chwycił Harry’ego za rękę i pobiegli na łąkę. Tam przysiedli na ulubionym kamieniu, obok rzeki. Tu zawsze było tak spokojnie. I za to właśnie lubili to miejsce.

-Harry… - zaczął Louis, chwytając swojego chłopaka za ręce. –Kocham Cię. Nigdy tego nie zapomnij, proszę. – tu uśmiechnął się delikatnie, co Hazz odwzajemnił. –Jesteś… Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. I chcę… chcę, abym był Twoim życiem, Twoim głosem, Twoim powodem do bycia. Moja miłość i moje serce czekały na ten moment od czasu, kiedy Cię poznałem. Czekały na ten moment w czasoprzestrzeni aż zapytam, czy… - tutaj uklęknął przed Harry’m na jednym kolanie i wyciągnął w kieszeni jeansów czerwone, małe pudełeczko. –Haroldzie Styles… Czy wyjdziesz za mnie?

*Retrospekcja*

 Chłopcy wygodnie rozsiedli się na kanapie w mieszkaniu Harry’ego, włączając jakiś bliżej im nie znany teleturniej. Siedzieli wtuleni w siebie.

-Nuuuuuuudzi mi się. – jęknął Styles.

-To się rozbierz i pilnuj ciuchów, kochanie. – zażartował Lou.

-Nie. – zaprzeczył z udawanym obrażeniem się.

-Ojj no Słońce, nie gniewaj się. – zaczął mówić słodkim głosikiem, pochylając się nad młodszym chłopakiem.

-Nie mam serca się na Ciebie gniewać. – mruknął w jego usta.

-Wieeem. – wychrypiał, muskając jego wargi swoimi. Obaj przymknęli oczy i oddali się pocałunkowi.

*Następna retrospekcja*

 Za oknem waliły pioruny, a złośliwe krople deszczu waliły w szybę. Harry wziął kubki z herbatą i ruszył za Louis’im.

-Ta piosenka ma jakąś konkretną adresatkę? – zapytał ciekawski Lou, kiedy już usadowił się wygodnie na kanapie, podciągając kolana pod brodę i ściskając ciepły kubek. W radiu leciała piosenka słynnego zespołu „Little Things”.

-Może. - Hazz uśmiechnął się cwanie.

-No powiedz… - jęknął, wpatrując się w niego.

-Słyszałeś, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? - zapytał.

-I tak tam trafię, więc co za różnica. - wzruszył ramionami. - Prędzej czy później.

-Chociaż, wiesz jakbyś przedstawił jakieś przekonujące argumenty.

-Przekonujące, czyli jakie?

-Na przykład takie.

 Harry przysunął się do chłopaka i zanim zdążył skojarzyć, co się dzieje musnął delikatnie jego usta. Zaskoczony odwzajemnił pocałunek, potem kolejny i jeszcze następny. Nigdy jeszcze nie czuł czegoś podobnego. Jakby ognisty promyk zaczynał się od jego ust i rozchodził po całym ciele, wypełniając każdą jego część i sięgając serca. Całkowicie się w tym zatracił, skupiając jedynie na cudownym smaku jego ust. Nie miał pojęcia ile czasu minęło zanim się od niego odsunął. Czas? Coś tak błahego przestało nagle istnieć. Uśmiechnął się niepewnie patrząc w zielone, hipnotyzujące oczy.

-Chyba nas trochę poniosło.

-Przepraszam… - powiedział cicho. - Ale...

-Cii… - szepnął, przykładając mu palec do ust. - Pogadamy o tym jutro, dobrze?

-Jak wolisz.

-Tak będzie lepiej. - uśmiechnął się. -Już po burzy. Idę się położyć. Dobranoc.

-Dobranoc. - odpowiedział, kiedy musnął jego policzek. - Kolorowych snów. – zanucił.

*Następna retrospekcja*

 -Spójrz! – Hazz przerwał ich rozmowę, wskazując palcem na spadającą gwiazdę. – Pomyśl życzenie.

 Brunet zamknął oczy całkowicie skupiając się na swoim zadaniu. Robiąc to, uśmiechnął się nikle, co nie umknęło uwadze Lokatego, który dokładnie lustrował wzrokiem, każdy najmniejszy minimetr jego twarzy, który w poświacie księżyca wydawał się mu być jeszcze przystojniejszy, niż dotychczas. W tym właśnie momencie doszedł do wniosku, że Louis jest dla niego idealny… piękny, wrażliwy, opiekuńczy i kochany. Jednym słowem upadły anioł. W pewnym sensie nie wiedział, kim był Louis, ale to nie było teraz najważniejsze. Nie zastanawiając się dłużej wpił się w jego usta, wybudzając go tym samym z transu. Starszy chłopak z początku oszołomiony, lecz jednak jak otumaniony alkoholem oddał pocałunek, nie myśląc o niczym innym.

-Przepraszam… – powiedział Harry, jednak zaraz po tym jak zobaczył uśmiech bruneta, zapytał. -Dlaczego się uśmiechasz?

-Bo to było moim życzeniem.

*Koniec retrospekcji*

 Harry patrzył na Louis’ego z miłością wymalowaną na twarzy, jednak cały czas milczał. Nie mógł wydusić z siebie nawet najcichszego dźwięku. W końcu cicho odchrząknął co sprawiło, że Lou zadrżał nerwowo.

-Tak, Louis. Wyjdę za Ciebie! – krzyknął po chwili uradowany i rzucił się w jego ramiona. Lou wsunął na jego palec pierścionek zaręczynowy i mógł pocałować już swojego narzeczonego.