08 - Puste spojrzenie.

Witam Was! Strasznie mi przykro, że tak rzadko dodaję rozdziały, ale 13.11 mam próbne egzaminy gimnazjalne. Muszę się uczyć. Miejmy nadzieję, że 9 ukażę się szybciej, niż ten. Życzcie mi powodzenia!

KOMENTUJCIE, PROSZĘ. :D

Pytania do mnie, do postaci? http://ask.fm/Caliope14
+ jak widzicie, powrót waszej kochanej Vassy. :>
Gdybyście mieli jakieś wątpliwości co do pisowni "Louis Tomlinson", to:
Imię Louis czyta się Lui, co oznacza, że odmienia się Louis'ego, a nie Louis'a. A za czym idzie, czyta się: Luiego. A czyta się Lui ponieważ "s" się nie wymawia.

+16! Tekst zawiera drastyczne opisy. Czytasz na własną odpowiedzialność!

 ________________________________

 Lokaty chłopak stał wystraszony przed wyższą o dwie głowy od siebie kobietą. Była zgrabna, piękna i nieskazitelna. Była wampirem.

-Vassa… - wycedził przez zaciśnięte zęby. Wampirzyca zrobiła w jego stronę parę kroków, na co on cofnął się, zderzając ze ścianą w starej, opuszczonej szopie. „Gdzie jest Louis?” przemknęło przez jego głowę.

-Gdzie Twój kochanek? – zapytała z ironią. Czy ona czytała mu w myślach? Hazz nie odpowiedział jej. –Nie przyjdzie Ci z pomocą? – prychnęła. W Harry’m się zagotowało.

-Nie waż się o nim tak mówić… - syknął.

-Och, bo co mi zrobisz? – zaśmiała się ironicznie. –Jesteś tylko człowiekiem. Nic nie wartym śmiertelnikiem. Nic nie możesz. – mówiła, starając się unicestwić go psychicznie. –Jesteś nikim…

-On nie jest nikim! – krzyknął Louis, stojąc za Vassą.

-Och! Louis! Miło Cię widzieć! – krzyknęła z udawanym entuzjazmem.

-A Ciebie nie bardzo. – stwierdził, podchodząc do kobiety. –Odsuń się od niego. – warknął. Vassa tylko zaśmiała się sarkastycznie. –Weź mnie, nie jego.

-Och, to by było za proste. – zaśmiała się. –Zabiję Was obu.

 Louis z gardłowym jękiem upadł z kolana. Harry patrzył  na niego z przerażeniem wypisanym na twarzy.

-Loueh… - szepnął.

-Nie podchodź, Hazz… - jęknął przeciągle. Jego kręgosłup wykrzywił się pod nienaturalnym kątem. Gorączkowo zrzucił z siebie płaszcz. Jego bluza, wraz z podkoszulkiem podarła się pod wpływem szybkiego wzrostu Louis’ego. Ciało chłopaka pokryło się ciemną sierścią. Przystojne rysy twarzy zamieniły się w psi, a raczej wilkołaczy pysk. Spod jego skóry i sierści na plecach wyrosły ogromne skrzydła niezidentyfikowanego koloru. Lou podniósł gwałtownie głowę, a jego niebiesko-szare tęczówki na oczach Harry’ego zmieniły swój kolor na czerwony, a za chwilę na żółty. Źrenice się rozszerzyły i spojrzał na Hazze pustym spojrzeniem. Przestraszony chłopak patrzył w jego puste oczy. Do oczu napłynęły mu łzy.

-K-Kim jesteś? – szepnął w szoku.

-Och, nie powiedziałeś swojemu chłopakowi kim jesteś? – zdziwiła się ironicznie Vassa. Louis podniósł się. Jego kręgosłup był wygięty w pokaźny łuk, ręce były zdeformowane i porośnięte sierścią, tak jak nogi. Z twarzy był do siebie zupełnie nie podobny. Skrzydła były ogromne i wystawały mu ze zgarbionego ciała.

-Jestem wilkołako-aniołem. – odezwał się przeraźliwy zgrzyt. Głos Louis’ego z cieniutkiego i niemalże kobiecego zamienił się w gruby, strasznie zachrypnięty i niemal przerażający.

 Młodszy chłopak nie wiedział, co ze sobą zrobić. Uciekać? Zostać?

 Vassa zbliżyła się do Louis’ego i stanęli oko w oko.

-Ty, albo ja. – wysyczała kobieta.

-Ty. – warknął gardłowo i groźnie. Rzucił się na wampirzycę, niebezpiecznie i niemal śmiertelnie drapiąc ją i gryząc. Zacięta walka trwała przez dobre paręnaście minut. Wykończona kobieta wgryzła się w szyję wilkołaka. Ten pisnął głośno i uniósł się na skrzydłach, po chwile opadając na siano. Vassa zaskamlała i rozpłynęła się wraz z powietrzem. Przerażony zielonooki wpatrywał się w już normalne ciało Louis’ego. Podbiegł do niego i trzęsącymi się dłońmi chwycił jego twarz. Lou jęknął już swoim prawdziwym głosem. Harry ściągnął swój płaszcz i okrył nim starszego chłopaka.

-Przepraszam Cię, Harry. – wykrztusił słabo.

-Cii, wszystko dobrze. Chodźmy do domu. – powiedział, i podniósł swojego chłopaka. Wziął go pod ramię i wpakował do pierwszej lepszej taksówki, która podwiozła ich pod dom Harry’ego.

-Wszystko z nim będzie dobrze, panie doktorze? – zapytał Harry.

-Tak, wszystko dobrze. To tylko parę zadrapań i dziwne ugryzienie. Ale zapewniam, że nic mu nie będzie. – uśmiechnął się sztucznie i wyszedł. Hazz przysiadł przy łóżku Louis’ego.

-Wszystko z Tobą będzie dobrze, kochanie… - wyszeptał, zgarniając grzywkę z czoła bruneta.

-Vassa mnie ugryzła. A kiedy wampir ugryzie wilkołaka, ten traci na siłach i jest możliwość, że umrze. Mimo, że jesteśmy nieśmiertelni, takie wypadki się zdarzają. – wychrypiał.

-Ale Ty nie umrzesz. – zapewnił go.

-Skąd możesz to wiedzieć? – zapytał słabo z lekką ironią.

-Bo wiem. Nie wiem skąd, ale wiem. Przeczucie. – posłał mu delikatny uśmiech.

-Męska intuicja? – zaśmiał się, co Harry odwzajemnił.

-Chyba tak. – sapnął, przybliżając głowę do głowy Louis’ego. Potarł swoimi wargami o jego. –Jak myślisz. Będziesz mógł kiedykolwiek wrócić do Nissilum?

-Raczej nie. – odparł obojętnie.

*Miesiąc później*

 Rano Harry obudził się z tępym bólem głowy. Była sobota, więc mógł jeszcze poleżeć w łóżku. Jednak nie miał na to ochoty. Chciał wybrać się na spacer do pobliskiego lasu. Nie wiedział czemu, ale po prostu czuł taką potrzebę. Jakby coś go tam ciągnęło. Pośpiesznie się ubrał i wyszedł na zewnątrz. Jego twarz uderzyła fala mrozu, kiedy wcisnął dłonie w kieszenie brązowego płaszcza. Głębiej zakopał się w swoim szalu i ruszył w stronę lasu. Spacerował dopiero 15 minut, a szron i delikatne płatki śniegu zdążyły już opaść na jego brązowe loki. Policzki zdobiły czerwone rumieńce, a usta stały się sine. Zimy w tej części kraju były wyjątkowo mroźne. Śnieg padał coraz mocniej, ale Harry nic sobie z tego nie robił. Pod nogami skrzypiał mu biały puch, a on zapuszczał się coraz bardziej w głąb lasu. W oddali coś przemknęło mu przed oczami. Serce zabiło mu mocniej. Miał skrytą nadzieję, że to Louis…

Ale co On tu robił? Przecież poszedł szukać pracy dzisiaj!

No tak. Znów jego „drugie ja” musiało przemówić mu do rozsądku. Przeklął do siebie w myślach i ruszył w tamtym kierunku. Kiedy dotarł na miejsce na śniegu widniały ślady czyiś butów. Na jego twarz wkradł się mimowolny uśmieszek. Zamrugał kilka razy oczami, chcąc strzepnąć niewidoczny szron. Potrząsnął głową z niedowierzaniem, wmawiając sobie, że strzepuje tylko śnieg z włosów. Nie mógł pogodzić się z myślą, że kolejny raz w tym dniu przyłapał się na myśleniu o Nim W TEN SPOSÓB. To niedorzeczne, a zarazem mega podniecające.

-Boże. Coś jest ze mną nie tak. – zaśmiał się do siebie cicho. Wtedy usłyszał cichy szelest za nim. Odwrócił się gwałtownie, ale niczego nie spostrzegł. Nagle ktoś złapał go silnie za ramiona, a ciało mu zdrętwiało. I wcale nie z przerażenia, a raczej tego, że ktoś dał mu zastrzyk w ramię. Powoli słabł, a jego nogi uginały się pod nim. Poczuł, jak upada na lodowaty śnieg i widzi już tylko ciemność.

 Lokaty chłopak poczuł, że leży na czymś twardym. I to na plecach. „No pięknie. Teraz będą mnie bolały plecy…” Przemknęło przez jego myśli. Jednak za chwilę zdał sobie sprawę, że zupełnie nie wie, gdzie jest. Leniwe otworzył oczy, a jego oczom ukazały się granatowe kamienie. Obrócił głowię i dostrzegł mosiężne kraty.

-Co do… - wyszeptał. Poczuł, że ma chrypkę, więc odchrząknął głośniej, niż zamierzał. Coś poruszyło się po drugiej stronie krat.

-A więc się obudziłeś. – oznajmił mulat. Był wysoki, miał ciemne włosy uniesione do góry. Bystre, brązowe oczy i kształtne usta. Był całkiem przystojny. To był chyba ten przyjaciel Louis’ego. Jak mu leciało? Zack? Zick? Zayn? Jakoś tak.

-Gdzie jestem? – zapytał ostrożnie Harry, podnosząc się do pionu i podchodząc do krat.

-Nie wiesz? – zdziwił się chłopak. Hazz wzruszył ramionami i pokręcił nieznacznie głową.

-Jesteś w drugim świecie. Tym lepszym. Jesteś w Nissilum. – oznajmił mu ze stoickim spokojem.

-Gdzie? – zapytał oszołomiony.

-Nissilum. – powtórzył. –Świat nieśmiertelnych. Wiesz… Wampiry, Wilkołaki, Wiedźmy… Anioły. – wyjaśnił. Dalej był niepokojąco spokojny.

-Wiem, co to Nissilum! Możesz mnie wypuścić?! – krzyczał.

-Wybacz, ale nie mogę tego zrobić. – oznajmił mu spokojnie.

-Dlaczego? – spytał już ciszej.

-Jesteś więźniem. A ja strażnikiem Nissilum. – powiedział.

-Ahh… - westchnął Harry. Nie wiedział zupełnie, co miał ze sobą zrobić. Już w nic nie wierzył.

-Ludzie to dziwne istoty, naprawdę. Louis miał rację. – powiedział już raczej do siebie. Harry słysząc imię „Louis” wzdrygnął się.

-Louis? – powtórzył.

-Ta-ak. – odpowiedział zmieszany.

-Znasz Louis’ego? – zapytał.

-To mój przyjaciel. – wyjaśnił. Teraz był całkowicie pewny, że to ten Zayn.

-Ja… Ja też go znam. – oznajmił. –Gdzie On jest? – spytał.

-Już dawno nie ma go u Nas. – powiedział.

-Ahh… no tak. – westchnął.

-Przykro mi, ale przez Niego tutaj jesteś. – powiedział i odszedł. Jak to, przez Niego? Był w więzieniu przez Louis’ego? I to w innym świecie?

 No pięknie. Po prostu zajebiście. Zwariowałem. E! Dzwońcie do psychiatryka, pogarsza mi się!

Wypowiedziało się jego alter ego. Miał go już serdecznie dosyć.

*Oczami Harry’ego*

Przerażająca nicość. Zamalowana ciemność. Pustka. Cisza. Stoicki spokój. Co się dzieje? Co się ze mną dzieje? Dlaczego tu jestem? Czy kiedyś jeszcze zobaczę mamę, Perrie, Louis’ego?