02 – Ludzie to ciekawska rasa.

No i jestem z 2! Trochę długi wyszedł. :3

KTO CZYTA, NIECH SKOMENTUJE, PROSZĘ. DLA WAS TO TYLKO MINUTA, ALE DLA MNIE MOBILIZACJA DO DALSZEGO PISANIA. :) PROSZĘ.

Zadawajcie pytanie postaciom, a rozdziały będą pojawiały się częściej! Pytania możecie zadawać tutaj: http://larry69poland.tumblr.com/ask

Enjoy!

____________________________________________

-LOUIS! MUSISZ WRACAĆ! TERAZ! BILL JEST WŚCIEKŁY! TO ZNACZY, TWÓJ OJCIEC! – nagle krzyknął nie wiadomo skąd Niall. Oboje odskoczyli od siebie jak oparzeni.

-Louis? – spytał.

-Tak, jestem Louis. A Ty jesteś Harry… - powiedział. –A teraz muszę iść, przepraszam! – krzyknął już na odchodne, kiedy pobiegł w ciemność.

-Nie! Louis! Zaczekaj! Nie zostawiaj mnie! – krzyczał za nim. Jednak to na nic. Samotna łza spłynęła po jego policzku. Szybko ją starł, starając się być silny. Jednak za chwilę wybuchł spazmatycznym płaczem. Jego nogi osłabły i zderzył się o drzewo za nim, po którym się osunął, chowając twarz w dłonie. Siedział tam wieki. Przynajmniej tak mu się wydawało.

 Nagle poczuł na swoich ramionach czyjeś silne ręce.

-Harry, skarbie. Nie płacz, proszę. – do jego uszu doszedł delikatny głos Louis’a. Harry gwałtownie uniósł głowę do góry, patrząc w jego szafirowe oczy.

-Myślałem, że mnie zostawiłeś… - wyszeptał, pociągając nosem.

-Nie mógłbym… - pogłaskał go po włosach, a po Harry’m przeszedł przyjemny dreszcz.  –No… choć tu do mnie. – wyszeptał. Lokaty wtulił się w niego mocno. Lou objął go swoimi ramionami, wdychając jego cudowny zapach…

Nagle Harry poczuł, że już nie wtula się w Louis’a, a w kołdrę…

-Co jest… do cholery? – jęknął, wdychając słodki zapach pościeli. –Lou… - wyszeptał tęsknie i rozpłakał się.

*Następny dzień, wieczór*

 Harry siedział z laptopem na swoim łóżku. Standardowo był na twitter’rze. Nagle zatweet’ował do niego ktoś o nick’u „Forbidden”:

„@Harry_Styles: Jesteś moją zakazaną miłością. Wiesz, że jesteś moim całym światem? Xx”

Po chłopaku przeszły dreszcze. Kim był ten człowiek i dlaczego tak do niego pisał? Postanowił od razu mu odpisać:

„@Forbidden: Kim jesteś? Dlaczego piszesz do mnie takie rzeczy?”

Odpowiedź dostał w tym samym czasie, co zadał pytanie. Po jego plecach przeszedł chłód.

„@Harry_Styles: Miliardy pytań, ani jednej odpowiedzi. Ludzie to ciekawska rasa. Czy masz świadomość, że im więcej wiesz tym w większe gówno się pakujesz? Xx”

„@Forbidden: Nie rozumiem…”

„@Harry_Styles: Mówi się trudno, żyje się dalej. Xx Do zobaczenia!”

Harry zupełnie nie miał pojęcia co to było. Jednak czuł, że mógłby to być Louis z jego snów. Ale jak? Przecież on nie istniał? Sama świadomość tego, że to mógł być on przerażała Harry’ego. To niedorzeczne. A jeszcze bardziej niedorzecznym jest to, że się w nim zakochał. „Ludzie to ciekawska rasa.” – te słowa odbijały się w jego głowie echem. Czy ten osobnik chciał przez to powiedzieć, że nie jest człowiekiem? I co miał na myśli mówiąc: „Do zobaczenia”? To jeszcze bardziej sprawiało, że Harry chciał natychmiast porozmawiać z Lou. Szybko zamknął laptopa i położył się, od razu zasypiając…

Tym razem było inaczej. Raźniej. Harry znajdował się na łące. Był w krótkich spodenkach i koszuli. Stopy miał bose, a pod nimi czuł chłodną, miękką trawę. W oddali było słychać szum strumyka i ćwierkanie ptaków. Powietrze było nieskazitelne. Niezakażone. Idealne. Przymknął oczy, napawając się tym spokojem. Poczuł czyjeś dłonie na swoich biodrach, a za chwilę czyjeś usta na swojej szyi. Mruknął krótko. Doskonale wiedział, że to był On. Wszędzie rozpozna jego charakterystyczny uścisk i zapach. Harry otworzył oczy i obrócił głowę, patrząc w szaro-niebieskie oczy Louis’a.

-Witaj, kocie. – mruknął Lou, przygryzając płatek jego ucha.

-Cześć, Lou. – odpowiedział mu, cmokając w nos. Louis zachichotał cicho i obrócił go przodem do siebie. –Mogę Cię o coś zapytać? – wypowiedział niepewnie Harry.

-Zależy o co. – odparł.

-Czy… Czy to Ty do mnie pisałeś dzisiejszego wieczoru? – zapytał, uciekając wzrokiem.

-Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, kochanie… - odpowiedział mu po chwili dumania.

-Loooouis. – przeciągnął jego imię Harry.

-Słucham Cię? – zapytał. Nie chciał rozmawiać o niedorzecznych sprawach. Yhh… Ludzie to naprawdę dziwne stworzenia.

-Kim jesteś? – zapytał cicho Hazz, patrząc w jego oczy wyczekująco.

-Tym, kim chciałbyś, żebym był. – odpowiedział.

-Czy nie możesz mi po prostu normalnie odpowiedzieć? – spytał rozdrażniony.

-Uhmm… Nie. – odparł, opierając swoje czoło o jego. –Chcę, żebyś dobrze spał, rozumiesz? A im więcej wiesz, tym gorzej śpisz. – zaśmiał się cicho.

-Loueh… - zaczął, ale bał się dokończyć.

-Tak? – wyszeptał w jego usta.

-Zakochałem się w Tobie, Lou… - szepnął.

-Nie. – powiedział Louis stanowczo, odsuwając od siebie Harry’ego na odległość wyciągniętych ramion. –Nie możesz się we mnie zakochać. To… to nie jest dobre. – powiedział, puszczając ramiona Harry’ego.

-Ale dlaczego? – zapytał smutno.

-Ja… Ja nie istnieje w Twoim świecie. – wyjaśnił.

-Wiem. – oznajmił. Złapał go za dłonie i splatając jego palce ze swoimi podniósł je na wysokość ich twarzy. –Ale teraz jesteśmy tutaj. Razem. – uśmiechnął się lekko, co Louis odwzajemnił.

-Sen nie trwa wiecznie, Harry. Ty obudzisz się, a ja stąd zniknę. Wrócę do domu. – mówił spokojnie. Z natury był bardzo spokojnym człowiekiem. Nigdy się nie unosił i nie denerwował.

-Gdzie mieszkasz, Louis? – zapytał nagle Harry, patrząc w jego oczy.

-Daleko, Hazz. Daleko… - wypowiedział, patrząc w dal. Pogłaskał Harry’ego po włosach. -To wspaniały świat. Naprawdę. Wszystko jest w nim idealne. Ale brakuje mi tam tylko jednego. – szepnął mu na ucho.

-Czego? – zapytał.

-Ciebie. – mruknął, przytulając do siebie mocno chłopaka, który od razu wtulił się w jego umięśnione ciało. Po chwili Harry odsunął się od Louis’a.

-Loueh? – spytał cicho.

-Tak, Harreh? – zapytał równie cicho.

-Zabierzesz mnie tam kiedyś? Mam przeczucie, że to przepiękne miejsce… - wyszeptał rozmarzony. I rzeczywiście takie było. To było jeszcze wspanialsze miejsce, niż ktokolwiek z Was mógł sobie wyobrazić. Miało swoje wady, jednak były one minimalnie postrzegane przy zaletach.

*Dzień później*

 Louis wrócił do Nissilum. Do domu. Stanął przed wielką, mosiężną bramą. Zlustrował ją spojrzeniem od góry do dołu, a jego wzrok padł na mulata.

-Cześć Zayn. – przywitał się z nim.

-Witaj Louis! – zawołał radośnie. –Gdzie to się było? Na wschodzie? – Wschód to druga część świata. Wstęp tam mieli tylko nieliczni, w tym Louis i jego rodzina. W końcu Lou był księciem. Był synem króla Nissilum – Bill’a. Srogiego, sprawiedliwego, ale i możnego i rozsądnego władcy. Pierwszy i jedyny król tego świata. Już niedługo miał przejść na tak zwaną emeryturę, a Louis jako jego jedyny potomek miał zająć jego miejsce. Cóż… było tylko jedno ale. Louis nie chciał zostać królem. Uważał, że się do tego zwyczajnie nie nadawał. Aczkolwiek jego ojciec i matka Johannah sądzili inaczej.

-Można tak powiedzieć. – Lou posłał Malik’owi delikatny uśmiech. –Wpuścisz mnie? – zapytał.

-A tak, jasne. – Zayn opamiętał się i otworzył wrota. –Witamy w Nissilum! – zawołał zabawnie.

-Żegnamy miłość… - mruknął cicho Louis raczej do siebie. Był mocno przybity tym, że nie mógł nic zrobić z tym, aby być z Harry’m.

 Brunet przemierzał za tłumione uliczki miasta. Z prawej targ pełen przeróżnych stworzeń. Z lewej bloki mieszkalne. W Nissilum wszyscy musieli żyć w zgodzie, jak nakazał król. Odwiecznie prowadzone wojny między wampirami i wilkołakami musiały zakończyć swój żywot wraz ze wstąpieniem ojca Lou na tron. Tak samo było z wiedźmami i aniołami. Raz do roku był wystawiany bankiet w pałacu królewskim. Miał on za zadanie jednoczyć wszelkie istoty. Niektóre tradycje tego świata nie przypadały Louis’owi do gustu. Gdyby tylko jego ojciec dowiedział się o tym, że ma kontakt ze światem śmiertelników, zostałby wygnany na Zachód. Zachód to pewnego rodzaju kara dla tych, którzy nie są godni mieszkać w Nissilum. Dla tych, którzy zdradzili to miejsce, lub zwyczajnie są „inni”. W tym świecie nie było miejsca dla takich ludzi jak Louis. Dlatego tak bardzo lubił łąkę za Wschodem. No i przede wszystkim: tylko tam mógł spotkać się z Harry’m. W prawdzie tylko podczas snu Hazzy, ale On o tym nie wiedział. Nie wiedział, że sam wychodził nocą z domu zmierzając w stronę lasu, gdzie przedostawał się magicznym sposobem do Nissilum. Coś jak lunatykowanie. Ale kiedy już był w tym „drugim świecie” budził się. Nieświadomie, ale się budził. Mógł sam wszystko kontrolować, jak w jego świecie. Cóż… Louis cieszył się, że jego przyjaciel Niall był Aniołem, jak on po części też.

 Harry gwałtownie się obudził, ciężko oddychając. Przetarł ręką spoconą twarz i spojrzał na zegarek. 3:30 nad ranem.

-No pięknie. Teraz nie zasnę. – mruknął do siebie cicho. Postanowił włączyć na chwilę twitter’a. Był do niego tweet od Forbidden. Tego się właśnie spodziewał.

„@Harry_Styles: Nie możesz się we mnie zakochać, pamiętaj. Xx”