01 – He’s beutiful. He’s perfect. He’s forbidden…

No i jestem dość szybko, nawet bardzo z nowym, pierwszym rozdziałem! :D Miał być jutro, ale z racji tego, że dowiedziałam się, że są u mnie podejrzenia astmy, to chcę abyście chociaż Wy się nacieszyli. :3

KOMENTUJCIE! <3

Jakieś pytania do postaci macie? Zadawajcie je tutaj: http://larry69poland.tumblr.com/ask ;> (proszę, nudzi mi się xd) + JAK BĘDZIECIE ZADAWAĆ DUŻO PYTAŃ, ROZDZIAŁY BĘDĄ POJAWIAŁY SIĘ SZYBCIEJ! :D (taki mały szantażyk xd jestę wredotę)

Enjoy!

________________________________

 -Jesteś tego pewny, Louis? – zapytał Niall swojego przyjaciela.

-Jak nigdy w życiu. – odpowiedział pewnym głosem.

-Jakby co, ja nie brałem w tym udziału. – powiedział poważnie.

-Dobra. Możemy zaczynać? – spytał lekko zniecierpliwiony.

-Tak, jasne. – odpowiedział mu. –Ponieważ robisz to pierwszy raz, musisz się dobrze skupić… - mówił powoli. –Zamknij oczy. Pamiętaj, aby oddychać równomiernie. A teraz… pomyśl o Nim. Intensywnie…

*Oczami Louis’a*

 Widziałem wyłącznie ciemność. Czułem, że się przemieszczam, jednak nic poza tym. Nagle zatrzymałem się. Oczy wciąż miałem zamknięte. Do moich uszu dotarł cichy głos Niall’a: „Otóż oczy, Loueh.” Zrobiłem, co mi nakazał. Przed moimi oczami pojawiły się drzewa. Las. Ciemny las. Gdzie ja jestem? Czy to aby na pewno Jego umysł? Ruszyłem w stronę lasu. Krążyłem między drzewami. Nagle coś, lub ktoś przebiegł mi przed oczami. Jednak nie wystraszyłem się. Nagle owa postać zatrzymała się. To zdecydowanie był ktoś. Tak, to jakiś człowiek. To był On. Harry. Poznałem go po loczkach.

*Oczami Harry’ego*

 Zatrzymałem się i ujrzałem jakiegoś chłopaka. Zbliżyłem się trochę do niego, badawczo przyglądając jego rysom twarzy. Były delikatne, niemalże kobiece. Wąskie usta, zadarty nos i bystre, szaro-niebieskie tęczówki przeszywające mnie na wskroś. Poruszył się, jednak nic nie mówił. Tak samo, jak ja. Nagle do moich uszu dotarł głos mojej mamy: „Harry, skarbie. Obudź się.” Nie, nie chcę się budzić. Chłopak przede mną powoli znikał mi z oczu. Po chwili już go nie było, a ja się obudziłem.

 Moje oczy podrażniły silne promienie słoneczne wpadające do mojego pokoju. Naprawdę nie miałem ochoty wstawać. Ten chłopak… ten piękny chłopak. Ciągle miałem go przed oczami. Miał w sobie coś, co nie potrafiło mi o Nim zapomnieć. Może to urok osobisty? Chyba tak. Tak więc wstałem ślamazarnie z łóżka, zabierając po drodze do łazienki pierwsze lepsze ciuchy. Padło na fioletową koszulkę z napisem „Jack Wills” i czarne rurki. Wziąłem szybki prysznic, ubrałem się, umyłem zęby i poprawiłem włosy. Wyszedłem z łazienki, ubierając białe converse przed kostkę i zeszedłem na dół – do kuchni. Na stole czekało na mnie śniadanie w postaci płatków. Pośpiesznie je zjadłem, pożegnałem się z mamą, ubierając na siebie szary płaszcz, szalik, czapkę i zabierając torbę wyszedłem z domu. Do szkoły miałem kawałek drogi. Parę metrów przede mną szła zgrabna blondynka w różowych rurkach, czarnych kozaczkach na koturnie, czarnym płaszczu i tego samego koloru czapce. To zdecydowanie była moja przyjaciółka.

-Perrie! – zawołałem za nią. Dziewczyna słysząc swoje imię przystanęła i odwróciła się do mnie, posyłając mi szeroki uśmiech, który od razu odwzajemniłem. Podbiegłem do niej, całując w policzek. Zawsze się tak witaliśmy.

-Cześć Harry. – zaświergotała wesoło.

-Witaj. – odpowiedziałem. –Jak Ci minął poranek? – zapytałem. Perrie zaczęła opowiadać jak to jej „kochany” braciszek ukradł jej kosmetyki, a ja uciekłem myślami do chłopaka ze snu. Przecież on nawet nie istnieje! Był tylko w moim śnie.

Boże, Styles. Jesteś żałosny.

Powiedział głos w mojej głowie. Zgadzam się z nim.

-Hazza! Słuchasz mnie w ogóle?! – dotarł do mnie głos blondynki, która machała mi swoją dłonią z pomalowanymi na różowo paznokciami przed twarzą.

-Umm… Nie? – odpowiedziałem bojąc się jej reakcji. Perrie nie lubiła, jak ktoś jej nie słuchał. A mi się to ostatnio zdarzało coraz częściej. Jęknęła tylko w odpowiedzi i dodała:

-Co się z Tobą ostatnio dzieje, Harry? Jesteś jakiś nieobecny. – przewróciłem oczami, a Perrie westchnęła.

-W sumie to sam nie wiem… - odpowiedziałem jej. Resztę drogi przeszliśmy w ciszy. Kiedy dotarliśmy do budynku szkoły, od razu do niego weszliśmy. Moja szkoła była niedużym budynkiem. Nigdy nie lubiłem szkoły, a szczególnie historii. Po prostu jakoś nie interesowało mnie to, o czym nas uczyli. No bo, na jakiego farfocla mi wiedzieć co to jest kodeks Hammurabiego? Ugh…

 Dzień w szkole minął mi zdumiewająco szybko. Wszystkie lekcje spędziłem na rozmyślaniu o chłopaku ze snu, przez co dostałem uwagę na Biologii. Brawo, Styles.

Teraz wracałem w ciszy do domu. Kiedy już doszedłem na miejsce wszedłem do środka, przywitałem się z mamą i zjedliśmy w ciszy obiad. Następnie udałem się do swojego pokoju. W pośpiechu odrobiłem lekcje i wszedłem na twitter’a. Napisałem parę tweet’ów i przeczytałem parę. Jeden z nich przykuł moją uwagę. Na ikonce widniał chłopak bardzo podobny do tego z mojego snu. Napisał: „He’s beutiful. He’s perfect. He’s forbidden…” Nie wiem czemu, ale automatycznie przeszedł mnie dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Nawet przyjemny dreszcz. Popatrzyłem na zegarek… 23:00. Wypadałoby pójść już spać. Jak pomyślałem, tak też zrobiłem. Wziąłem szybko prysznic i położyłem się. Ledwo zamknąłem oczy, a już odpłynąłem…

*Oczami narratora*

 -Zaraz tu będzie. Zaraz będę przy Nim… - Louis powtarzał te słowa jak mantrę, siedząc skulony pod drzewem. Siedział tu całe wieki, czekając na Jego przybycie. Nagle w oddali ujrzał zbliżającą się do niego sylwetkę szczupłego chłopaka. Na głowie mógł dostrzec burzę ciemnych loków. Jego szmaragdowe oczy błyszczały niczym małe diamenciki. To upewniło go w swoim przekonaniu. To był On. To musiał być On. Wrócił do Niego. Louis szybko podniósł się z pozycji siedzącej do pionu. Spojrzał na chłopaka przed nim. Był od niego wyższy o pół głowy, więc Louis musiał podnieść lekko głowę, aby spojrzeć mu w oczy.

-To Ty.  - wyszeptał Harry.

-Wróciłeś… - odszepnął.

-Musiałem. – powiedział już normalnym tonem i przyciągnął go do siebie. Stykali się torsami. Ich twarze dzieliły zaledwie centymetry. Oboje przymknęli oczy i jeszcze bardziej przylegli do siebie…